Skazani na ból - Agnieszka Lingas-Łoniewska

Tytuł: Skazani na ból

Autor: Agnieszka Lingas-Łoniewska

Wydawnictwo: Novae Res

Ilość stron: 315

Moja ocena: 8/10 

Ta książka czekała na mnie chyba ponad rok. A ja czekałam na odpowiedni moment by po nią sięgnąć i wreszcie poczułam, że tak, mam na nią ochotę i muszę ją przeczytać. 

Swego czasu blogosferę zalała masa pozytywnych opinii na temat tej książki, blogerki rozpływały się w zachwytach i w niemalże każdej recenzji czytałam o tym jak bardzo emocjonująca i rozdzierająca duszę jest ta historia. Oczekiwania były ogromne. Nie zawiodłam się na książce, ale jednak czegoś mi tu zabrakło.. Co nie zmienia faktu, że to jedna z najlepszych książek New Adult jakie czytałam. 

Aleks ma dwadzieścia lat i od szesnastego roku życia jest skinheadem. Ma swoje bractwo, ideały i prawdy, w które wierzy. Amelia to delikatna osiemnastolatka, licealistka, która ma za sobą tragiczna przeszłość. 

Drogi Amelii i Aleksa krzyżują się w dramatycznych okolicznościach. Tak zaczyna się równie dramatyczna znajomość, która ze względu na przekonania obojga młodych ludzi nie ma prawa istnieć. Jednak zakochują się w sobie i od tej chwili zmienia się wszystko. 

Początkowo podchodziłam sceptycznie do określenia znajomość nie ma prawa istnieć. Zbyt często z takim określeniem się spotykałam i zazwyczaj było to wyolbrzymianie. Ale w tym przypadku ten związek na prawdę nie ma prawa istnieć. Aleksa i Amelię dzieli pochodzenie, poglądy, ideały, łączy ich jedynie miłość. Miłość niezwykle silna, ale równocześnie bardzo wątła i niebezpieczna. Bo jeden ruch może sprawić, że wszystko się załamie. 

Aleks z zewnątrz jest silny i oschły, podąża za swoimi ideałami i żyje swoją subkulturą. Można powiedzieć że jest brutalny w tym w co wierzy, zamknięty na innych i zdany tylko na siebie. Mało kto wie, że Aleks miał trudne dzieciństwo, że był samotnym dzieckiem wychowywanym przez matkę, która go nie zauważała. Chciał być niewidzialny i często tak się czuł  - jak nikomu niepotrzebny, zbędny element. Tak, element. Bo matka traktowała go jak przedmiot, którego nieobecności nie potrafiła zauważyć nawet przez kilka dni. 

Amelia jest delikatną, wrażliwą dziewczyną, otoczona nadmierną troską rodziców. Wydarzenia z przeszłości zostawiły w Amelii bolesną ranę, która wciąż otwiera się na nowo i boli równie mocno jak przed dwoma laty. 

To przed Amelią Aleks się otwiera, i to dzięki niemu dziewczyna na nowo zaczyna żyć. Mimo tego, że pochodzą z dwóch różnych światów, mimo tego, że będąc ze sobą są skazani na ból. To właśnie Amelia wydobywa z Aleksa najlepsze cechy, okazuje się, że w głębi jest czułym, zranionym chłopakiem potrzebującym ciepła i miłości. 

Autorka pisząc Skazanych na ból musiała wykazać się znakomitą znajomością subkultury skinheadów. Ta książka nie tyko opisuje burzliwą znajomość dwójki młodych ludzi, ale przybliża też życie i poglądy skinheadów. Takich informacji nie można wyssać z palca, nie można pisać czegoś, co nie ma pokrycia w rzeczywistości. Dlatego bardzo podoba mi się to, że Agnieszka Lingas-Łoniewska zasięgnęła informacji u źródła, co z pewnością nie było łatwe i do końca bezpieczne. Tym bardziej widać ile pracy i zaangażowania autorka włożyła w powstanie tej historii. 

Sam wątek romantyczny jest przepiękny. Aleks i Amelia odkrywają się powoli, zdejmują przed sobą kolejne warstwy: smutku, bólu, emocji ; odkrywają swoje uczucia i wreszcie prawdziwych siebie. Ich relacja wydaje się być skazana na niepowodzenie, jednak okazuje się, że miłość może być silniejsza niż uprzedzenia, przynależność kulturowa czy kłopotliwa przeszłość. Ich znajomość jest delikatna, krucha, taka o którą trzeba dbać i podchodzić do niej ze szczególną ostrożnością, jednocześnie jest burzliwa i.. niepokonana. Uczucia jakie rodzą się pomiędzy tymi ludźmi są piękne, namacalne, autorka nie koloryzuje, pisze bardzo realnie. Czytelnik odbiera rodząca się miłość tak, jakby to właśnie jemu się przydarzyła. Wracają pierwsze spotkania, pierwsze słowa, trzymanie za ręce, serce zaczyna szybciej bić - przypomina się nam ta nasza pierwsza, prawdziwa miłość, robi się nam cieplej na serduchu i czasami zamiast Amelii i Aleksa widzimy tam siebie i nasza drugą połówkę. Autorka tak bardzo emocjonalnie i prawdziwie stworzyła tę relację, że zapominamy, że to książka. Wydaje nam się, że to dzieje się naprawdę, gdzieś obok nas, w zasięgu wzroku. 

Bardzo podobał mi się prolog. Niesamowicie uroczy i od razu wciągający do lektury. Natomiast zakończenie rozdarło mi serce. Nie. Nie wiem. Z jednej strony uwielbiam takie nieoczywiste zakończenia i pod tym względem jest idealne. Z drugiej strony, chciałabym żeby to wszystko potoczyło się inaczej, ale wtedy pewnie nie byłabym pod takim wrażeniem tej książki. Były też elementy, które mnie bardzo zaskoczyły, zwroty akcji których się nie spodziewałam. A kluczowy element fabuły wprawił mnie w osłupienie. Coś tam podejrzewałam, coś mi przelatywało przez myśl, ale takich rewelacji się nie spodziewałam. A to zdecydowanie na plus! 

Pisałam na początku, że czegoś jednak mi zabrakło. Ale czego? Może to kwestia tego, że po przeczytaniu czuję się, jakbym miała dziurę w sercu? 

Sama nie wiem, co w książce odgrywa większą rolę - wątek miłości Aleksa i Amelii, czy wątek podziałów kulturowych. Jedno i drugie tworzy natomiast miażdżącą całość. Historię o miłości ponad podziałami, ponad przekonaniami i uprzedzeniami. Historię budzącą nadzieję i łapiącą za serce. Historię, przy której będziesz się wzruszać, śmiać, płakać, przeklinać. Historię, którą pokochasz i znienawidzisz.