Wichrowe Wzgórza- Emily Bronte

Tytuł: Wichrowe Wzgórza 
Autor: Emily Bronte
Ilość stron: 336
Ocena: 9/10
Skąd: biblioteka 

Mały chłopiec, Heathcliff, jako osierocone dziecko trafia do domu Earnshawów. Wychowując się w tej zamożnej rodzinie, obdarza odwzajemnioną miłością Katarzynę, córkę swoich przybranych rodziców. Prześladowany przez przyszłego dziedzica Hindleya, poznaje też smak nienawiści. Gdy przekonuje się, że konwenanse mogą pokonać nawet najsilniejszą miłość, znika na trzy lata, aby powrócić jako dysponujący fortuną niewiadomego pochodzenia, demoniczny i bezwzględny mściciel. Od tego momentu nikomu w rodzinie nie będzie łatwo znaleźć własne szczęście.

źródło: Lubimy Czytać 

Nawet nie wiecie, jak ciężko jest recenzować klasyki, zwłaszcza coś takiego jak Emily Bronte czy Jane Austen. Wichrowe Wzgórza to absolutny mistrz w swoim gatunku i będzie mi ciężko napisać coś sensownie, żeby niczego nie ująć tej książce. 

Akcja powieści rozgrywa się na przełomie XVIII i XIX wieku w Wichrowych Wzgórzach i Drozdowym Gnieździe. Posiadłości te należą do dwóch rodzin- odpowiednio do Earnshawów i Lintonów. Stary Earnshaw podczas jednej z podróży do Liverpoolu, spotyka i przygarnia małego cygańskiego chłopca - Heathcliffa. Jego rodzina nie jest zadowolona, gdy wraca do domu z przybłędą i początkowo wszyscy odnoszą się do niego niechętnie. Po jakimś czasie do Heathcliffa bardzo przywiązuje się córka Earnshawa, Katy. Chłopiec jednak nie ma łatwo - Hindley, prawowity spadkobierca Wichrowego Wzgórza robi wszystko, by mu uprzykrzyć życie. Dodatkowo Katy poznaje Edgara Lintona i to właśnie na nim skupia teraz niemalże całą swoją uwagę. Wydarzenia te zostawiają ślad w Heathcliffie - z zagubionego, cichego chłopca staje się nieznośnym, zgorzkniałym młodzieńcem a potem bezwzględnym mężczyzną. 

Bohaterowie są niepowtarzalni, jedyni w swoim rodzaju. Od początku polubiłam Heathcliffa, mimo, że wiele mu brakowało do ideału, a z każdą stroną stawał się coraz bardziej zgorzkniały i rozgoryczony. Jego postępowanie niejednokrotnie mnie oburzało i w żadnym wypadku go nie popierałam, ale wiedziałam, że w głębi serca jest zranionym, skrzywdzonym mężczyzną. Uwielbiałam go od początku do końca i nic tego nie zmieni. Heathcliff jest tajemniczy i zamknięty w sobie, Katarzyna rozpieszczona i zarozumiała. Obydwoje jednak się zmieniają pod wpływem tej drugiej osoby, a uczucie jakie ich połączyło jest silne, gorące i.. nie ma szansy na przetrwanie. Nie da się jednak oszukać miłości i wraca ona w najmniej niespodziewanych momentach i okazuje się być niszczycielską siłą. 

Powieść ma typowo gotycki charakter, akcja rozgrywa się w Yorkshire, co dodatkowo stwarza unikalny klimat i udziela się czytelnikowi. Być może to zasługa epoki, być może nazwiska pisarki, a być może tego że Wichrowe Wzgórza są uznawane z klasykę, ale czuje się tą niesamowitą atmosferę, inny świat, taki dostojny i wyrafinowany - aż chciałoby się żyć w tamtych czasach! Oprócz wątku Heathcliffa i Katarzyny są też poboczne wątki, które przeplatają się przez powieść, opowiadają losy innych bohaterów, jednocześnie wciąż nawiązując do głównych bohaterów. 

Jeśli ktoś by powiedział, że jest to książka tylko o miłości, nie zgodziłabym się. Bronte stworzyła świetny portret psychologiczny bohatera - Heathcliffa, człowieka, który jest znikąd, jest traktowany jak zwierzę, a mimo wszystko potrafi kochać całym sobą do tego stopnia, że to miłość go wykańcza. Uczucia jakie żywi do Katarzyny są tak silne, że okazują się czynnikiem destrukcyjnym. 

Rzadko się zdarza, by literatura klasyczna wciągnęła mnie w takim stopniu. Tutaj jednak z każdą stroną byłam pochłonięta historią Heathcliffa coraz bardziej i czytałam jak szalona. Wiem też, że będę chciała za jakiś czas przeczytać ją ponownie. 

Wichrowe Wzgórza to piękna, wzruszająca powieść przenikająca czytelnika wyjątkowym, nieco tajemniczym klimatem. Nie jest to zwykły romans - to historia ludzi nieszczęśliwych, nie mogących odnaleźć się w swoim życiu i tym, co zgotował dla nich los. Wielka, obłąkańcza wręcz miłość przeradza się w destrukcyjną siłę, która niszczy wszystko co napotka na swojej drodze. Bo my - swoje, a miłość - swoje. Heathcliff, przez niektórych nienawidzony, przez innych, pewnie tak jak przeze mnie uwielbiany jest bohaterem niezwykle złożonym - z wierzchu gruboskórny, a w środku wrażliwy i uczuciowy. 

Czytanie tej powieści jest jak długi spacer, na którym ktoś opowiada nam niezwykłą historię - idziesz, nie zauważając upływu czasu, coraz bardziej angażujesz się w historię, jednocześnie odczuwasz klimat, czujesz trawę pod stopami, zapach wrzosów i ciepłe promienie słońca smagające Twoją twarz, albo ulewny deszcz, który zaskakuje nagle w połowie drogi. Przeżywasz każde niepowodzenie bohaterów historii, cieszysz się z ich szczęścia i cierpisz razem z nimi. Ani się obejrzysz, poznasz coś pięknego, a potem musisz wrócić do domu.. Ale w głowie wciąż siedzi Ci historia, historia tak piękna i bolesna, że nie sposób zamknąć ją w zakamarku głowy i o niej zapomnieć.