Do tej książki zabierałam się od bardzo dawna. Zniechęcona lekturą innej książki tego autora odwlekałam przeczytanie kolejnej, aż wreszcie postanowiłam po nią sięgnąć.Nie nastawiałam się na dobrą lekturę, dlatego też moje rozczarowanie nie było zbyt duże.
Weronika jest młoda, ale dochodzi w życiu do momentu, kiedy wydaje się jej, że nic dobrego nie może jej już spotkać. Dlatego pewnego dnia postanawia zażyć tabletki i już nigdy się nie obudzić. (Nie)stety nie wszystko poszło zgodnie z jej planem i po tygodniu budzi się w zakładzie psychiatrycznym.
Sama fabuła wydaje się być interesująca. Niestety, autor nie poradził sobie z tematyką, przeplatając pseudofilozoficzny bełkot z opisami szpitala i życia w nim. Nie wiem czy we wszystkich książkach Coelho nawiązuje do jakichś sekt, bractw, rytuałów i im podobnych obrzędów.. Te wątki są tak nierealne, tak naciągane i nudne, że niejednokrotnie miałam ochotę odłożyć książkę, albo przynajmniej przeskoczyć do kolejnego wątku.
Jedyne, co w książce mi się podobało to postać Edwarda. Nie zachwyciła mnie jego historia, ale sama jego postać i zachowanie bardzo mnie zaintrygowały i według mnie jest to jedyny pozytywny aspekt książki, poza samym pomysłem na fabułę, której niestety wspaniałość kończy się na samym pomyśle.
Generalnie - w porównaniu z poprzednią książką tego autora, którą czytałam - "Bridą", ta wypadła lepiej, ale nie jest to lektura godna polecania innym. Sama raczej już ni sięgnę po książki Coelho, chyba, że z.. ciekawości? Po dwóch lekturach na najbliższy i nieco dłuższy czas mi wystarczy.
Poza tym, w moim mieście po raz kolejny została zorganizowana akcja wymiany książek, tym razem nie przez bibliotekę a księgarnię. Udało mi się upolować 3 książki.
Dwie z nich to książki Katarzyny Grocholi - "Nigdy w życiu!" i "Serce na temblaku". Nie miałam w planach tych książek, ale czasem warto sięgnąć po polskiego autora.
Trzecia to "Mówisz pomidor, a ja na to: zamknij się!" Tytuł może nie jest zachęcający, ale jest w tej książce coś, co mnie przyciągnęło i od samego początku wiedziałam, że chcę ją mieć. Mam nadzieję, że się na niej nie zawiodę.
„To jest takie śmieszne, bo trafia w samo sedno. Kahn i Gurwitch pokazują, na czym polega obłęd małżeństwa. Dzięki nim masz ochotę przytulić swoją żonę czy męża z tych samych powodów, dla których masz ochotę ją/go udusić”.
Ben Stiller
